از زمان آغاز تلاش برای کودتا در روز جمعه ۱۵ ژوئن، صدای زنان از صحنه سیاسی ترکیه غایب مانده است.
تصاویر تظاهرکنندگان در خیابان‌ها نشان می‌دهد که اغلب آنها مردند، رهبران کودتاچیان هم مرد بودند، ۸۵ درصد دولت ترکیه از مردان تشکیل شده و تنها یک وزیر زن در کابینه هست. در ۴۳ شهر ترکیه، حتی یک نماینده زن هم وجود ندارد.
شاید این که این اغلب محافظه‌کاران بودند که در خیابان‌ها تحصن کردند، یک دلیل غیبت زنان در رویدادهای اخیر باشد. دست کم یکی از گروه‌های مذهبی به نام جنبش اسماعیل‌آقا، در بیانیه‌ای اعلام کرد که این جنبش تصمیم گرفته که زنان در خانه بمانند و برای مردانی که برای حمایت از دولت به خیابان می‌روند دعا کنند.
همزمان برخی از گروه‌های زنان می‌گویند که در این روزها به شکل خاص هدف قرار گرفته‌اند. در توییتر، زنان زیادی درباره کودتا حرف می‌زنند و و می‌گویند که آزار جنسی در خیابان به دنبال آن بیشتر شده است، گروهایی از زنان درباره زبان زن‌ستیز هر دو طرف درگیری گزارش می‌دهند که زنان را به گروگان‌های جنگی فروکاسته‌اند.
گروه «زنان دانشگاهی» که یک گروه فمینیستی مشهور است در بیانیه‌ای نوشته است: «کودتا، جنگ و عقب‌گرد آ ک پ و جهادی‌ها، همه، همواره زنان را هدف قرار داده‌اند. آنها از آزار جنسی برای محدود کردن آزادی حرکت و حضور اجتماعی زنان استفاده می‌کنند. آنها می‌خواهند مردانگی خود را با تهدید زنان و دختران دشمنان‌شان به تجاوز به رخ بکشند. زنان باید از خود دفاع کنند.»
حوادث روزهای پس از کودتا چیز دیگری را نشان نمی‌دهد. روز شنبه گذشته، درست بعد از کودتا، ویسل تسکین، از اعضای هیات اجرایی باشگاه فوتبال ترابوزان اسپور توییت کرد: «اموال و همسران کافران حرامزاده کودتاچی، غنایم جنگی است.»
تسکین بعد مجبور به استعفا شد اما او تنها کسی نبود که در این مقطع حساس از زنان استفاده ابزاری کرد. ویدئویی که در اینترنت پخش شده، پلیسی را نشان می‌دهد که از یک سرباز زندانی که در کودتا مشارکت داشته، می‌پرسد که آیا دختر دارد یا نه و بعد تهدید می‌کند که «من به او تجاوز می‌کنم!»
گزارش آزار جنسی و خشونت علیه زنان از روز جمعه افزایش داشته است. زنی توییت کرده که مردی در حالی که از او یک سیگار می‌خواسته، به تجاوز تهدیدش کرده است.
یکی دیگر نوشته که در مترو غریبه‌ای به او نزدیک شده و به او گفته که پیراهن نپوشد. زن دیگری می‌گوید که مردی از داخل ماشینش به او گفته که صورتش را بپوشاند. زن جوانی توییت کرده: «مردانی که پیروزی دولت را جشن گرفته بودند، می‌گفتند: فاحشه، حق تو را هم کف دستت می‌گذاریم.»
سلن دوغان، مدیر گروه فمینیستی جاروی پرنده (اوچان سوپورگه) می‌گوید: «بحران‌هایی ماننند جنگ و کودتا همواره خشونت نسبت به زنان را افزایش داده‌اند. این بحران‌ها نظامی‌گری، ناسیونالیسم و انگیزه‌های مذهبی را تحریک می‌کنند و مطالبه آزادی، برابری و ضدیت با خشونت را خنثی می‌کنند.»
دوغان می‌گوید: «حقوق بشر در دوران تهدید و کودتا در ترکیه که جامعه دچار آشفتگی و بی‌قانونی است تهدید می‌شود.
بورکو کاراکاس، روزنامه‌نگاری که به خاطر گزارش‌هایش در حوزه زنان مشهور است، به اوضاع بدبین است. او می‌گوید که نقض حقوق بشر در روزهای اخیر، استمرار آن چیزی است که دولت در سال‌های اخیر انجام می‌داده: تنفر آ ک پ از زنان چیز تازه‌ای نیست. روزهای سختی پیش روی ماست. با قدرت گرفتن محافظه‌کاران، همه چیز سخت‌تر خواهد شد.»
خلاف بسیاری از کشورهای منطقه، زنان ترکیه در بسیاری از مسایل از جمایت قانون بهره‌مندند، با این حال در دوران حاکمیت آ ک پ، این قوانین در معرض تفسیرهای تازه‌ای قرار گرفته‌اند.
امروز زنان ترکیه برای سقط جنین باید از مراحل دشواری بگذرند؛ هرچند که سقط جنین هنوز در اینکشور قانونی است.
زنانی که برای دریافت کمک در مقابل خشونت خاگی به پلیس مراجعه می‌کنند، اغلب به خانه برگردانده می‌شوند. قتل‌های ناموسی افزایش دارد و مردانی که دست به قتل همسران خود می‌زنند، اعتبار اجتماعی دارند.
در سال ۲۰۱۵ دست کم ۲۸۴ زن در ترکیه به دلایل ناموسی کشته شده‌اند.
